Hanoi z wiecznie żywym Wujkiem Ho

Ostatnim punktem na mapie naszych wietnamskich wojaży było Hanoi, do którego w sumie docieraliśmy aż 3 razy :) Aż 3, bo Hanoi na ostatnie 9 dni wyjazdu stało się naszą bazą wypadową, z której ruszaliśmy i do Sapy, i na Cat Bę, i w podróż powrotną do Polski.

Za pierwszym razem Hanoi powitało nas utęsknionym, miłym chłodkiem, który po upałach w Hoi An i Hue wreszcie dał chwilę wytchnienia od żaru lejącego się z nieba. Ta przyjemna temperatura była efektem gigantycznej burzy, która przechodziła nad okolicą i którą widzieliśmy przez okna samolotu. Na szczęście w powietrzu nie mieliśmy okazji spotkać się z nią „twarzą w twarz”, ale w samym Hanoi co krok trafialiśmy na ogromne kałuże i mnóstwo oberwanych gałęzi i liści, które skutecznie zazieleniły chodniki w samym sercu starego miasta, gdzie znajdował się nasz hotel.

Nie ukrywam, że do Hanoi zmierzaliśmy z pewnym zniechęceniem, ponieważ obawialiśmy się tego wszystkiego, czym zmęczył nas Sajgon – tłumem, tłokiem i hałasem. Na szczęście obecna stolica Wietnamu okazała się pod tym względem zupełnie odmienna od Ho Chi Minh. I nie chodzi o to, że tłoku nie ma tu wcale, ale jest on zdecydowanie bardziej znośny niż na południu, a przejście przez jezdnie nie oznacza za każdym razem lawirowania pomiędzy falami motorków i skuterków. Z całą pewnością na wrażenie „mniejszej uciążliwości” wpływ miał też czas spędzony już w Wietnamie, który na dobre pozwolił nam już się oswoić z tutejszymi „urokami” miejskiego życia.

Poznawanie miasta zaczęliśmy w naszym stylu, czyli od przepysznej kawy ze słodkim skondensowanym mlekiem i lodem wypitej z widokiem na słynny czerwony Most Wschodzącego Słońca, Jezioro Zwróconego Miecza i Nefrytową Górę, które są jednymi z najpopularniejszych atrakcji turystycznych w całej stolicy. Potem niespiesznie ruszyliśmy w głąb starej części miasta, która pamięta czasy bytowania na tych ziemiach Francuzów i która architektonicznie łączy świat azjatycki i europejski w zgrabną całość.

W objęciach socjalizmu

Tym, co mocno rzuca się w oczy będąc w Hanoi, to fakt że niemal na każdym kroku otaczająca rzeczywistość przypomina o tym, że jesteśmy w stolicy republiki socjalistycznej. Wszechobecne czerwone flagi, godła ministerialnych budynków przyozdobione czerwonym herbem ze złotą gwiazdą, parki i skwery których patronami są Władimir Iljicz Lenin wraz z „kolegami z epoki”. Wszystkie one są jednak niczym w porównaniu do mauzoleum, jakim może się poszczycić Wujek Ho.

Wietnamska Mekka

Jest to miejsce, które będąc tutaj koniecznie trzeba zobaczyć. Nie jest to oryginalna budowla, bo jej pierwowzorem jest moskiewskie mauzoleum Lenina, jednak nie o architekturę tutaj chodzi. Największe wrażenie robią w tym miejscu tłumy, które każdego dnia przyjeżdżają tutaj, aby zobaczyć zmumifikowane ciało Ho Chi Minha. A dostać się do środka też nie jest łatwo. Najpierw trzeba odstać swoje w kilometrowej kolejce ciągnącej się wzdłuż gigantycznego prospektu przed budynkiem, oczywiście trzeba być ubranym godnie, zachować ciszę i powagę, a kiedy już uda się dotrzeć do środka jedyne na co można sobie pozwolić to szybki „rzut okiem” na „Ojca Wietnamu” i zrobić miejsce dla kolejnych odwiedzających. Oczywiście wszystko to pod czujnym okiem żołnierzy, którzy skrzętnie kontrolują czy aby przypadkiem ktoś nie wpadł na pomysł zrobienia zdjęcia wnętrza, co jest surowo zabronione. Zupełnie inaczej sytuacja wygląda na prospekcie, gdzie fotografowanie jest już w pełni legalne, a zrobienie sobie zdjęcia z mauzoleum w tle jest punktem obowiązkowym zupełnie jak zdjęcie z Wieżą Eiffla w Paryżu, Big Benem w Londynie czy krzywą wieżą w Pizie. Dodatkowego kolorytu tutejszym fotografiom bez wątpienia dodają wycieczki młodych pionierów, którzy ubrani w białe koszule, z czerwonymi apaszkami na szyjach lub czerwonymi wstążeczkami wplecionymi w warkocze dowożeni są tutaj dziesiątkami autokarów.

Szlajając się po Hanoi odwiedziliśmy jeszcze wiele ciekawych miejsc, m.in. Świątynię Literatury, klasycystyczny gmach wietnamskiej opery, budynek giełdy papierów wartościowych, czy „Hanoi Hilton” czyli ciężkie więzienie, które wykorzystywane było przez francuskich kolonialistów, a potem przez Wietnamczyków w trakcie konfliktu ze Stanami Zjednoczonymi, które stanowi pewnego rodzaju odmianę od wszechobecnych chyba w każdym wietnamskim mieście muzeów mówiących o wojennych zmaganiach z amerykańskimi imperialistami.

Epilog

Hanoi było ostatnim punktem naszej wietnamskiej przygody i mimo, że spędziliśmy w tym niesamowitym kraju bite cztery tygodnie, podobnie jak Himalaje, Wietnam pozostawił w nas niedosyt, który kiedyś zapewne znów zawiedzie nas w te strony. Przede wszystkim jednak Wietnam okazał się idealnym miejscem na pierwszą azjatycką podróż z Leonem, które MEGA pozytywnie zaskoczyło nas w porównaniu z Azją którą znaliśmy z wcześniejszych eskapad i z Azją do której się pakowaliśmy, ale o tym zapewne w którymś z kolejnych wpisów :)