Póki nie jest zbyt stromo wygląda to prawie tak samo jak
zwykłe chodzenie. Z tą tylko minimalną różnicą, że zamiast podnosić nogi i
stawiać je o krok dalej, tutaj posuwasz je do przodu okute w twarde buty i
przyciężkawe narty…
Kiedy zaczyna się robić bardziej stromo, zdarza się że
upadasz. Zaczynasz się zastanawiać co za kretyn masochista to wymyślił i
dochodzisz do wniosku, że te całe narty to jakiś cholerny wynalazek szatana.
Wynalazek stworzony tylko po to, żeby podnieść ciśnienie jego właścicielowi,
który kupił go zapewne nie zdając sobie sprawy jakie „przyjemności” go czekają…
Potem przychodzi moment, kiedy jest już tak stromo że
szybciej i wygodniej całe te kajdany przypiąć do plecaka i z dodatkowym
balastem zacząć się wspinać na szczyt grani czy żlebu. A potem?
A potem jesteś już na szczycie i wiesz że kochasz życie!
Dopinasz tylko buty, wpinasz je w znienawidzone do tej pory
kajdany wyniesione na plecach i zaczynasz to, co z całego dnia najlepsze, takie
małe katharsis… Tak na zakończenie, taka wisienka na torcie :)
I co najważniejsze - Zawracik Rówienkowy i Kopa Kondracka
zaliczone i zjechane :)
 |
| Towarzyszki Siostry :) |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz